ငါ တဲ့။ တစ္လံုးတည္း။ ငါ့လုိ ေတာ္တတ္ ျမင့္ျမတ္ ပုဂၢိဳလ္က .. ငါ့လုိ ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့သူက ငါ့လုိပရဟိတအက်ိဳး ရြက္သယ္ပုိးေနသူက သူ႔လုိပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကုိ ဘာလုိ႔ ေတာင္းပန္ရမလဲ။
မေတာင္းပန္ႏုိင္ဘူး။ လံုးဝမေတာင္းပန္ႏုိင္ဘူး။
အဲဒီလုိနဲ႔ ၿပီးရင္လည္း ၿပီးသြားမယ့္ ကိစၥကုိ မေတာင္းပန္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ “ငါ” ဆုိတဲ့ တရားက လူေတြကုိ လႈပ္မရေအာင္ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားတတ္တယ္။ တရားေတြကုိ သိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ အားလံုးကုိ ဆင္ျခင္ႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ကိုေတာင္ ငါဆုိတဲ့ တရားက ခ်ဳပ္ကုိင္လုိက္ၿပီးဆုိရင္ အခ်ဳပ္ကုိင္ခံရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဘယ္လုိမွ လႈပ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ကုိယ္မွားေနတာကုိ မွားေနမွန္း မသိေအာင္ အသာအယာေလး တုိးတုိးတိတ္တိတ္ေလး ဖံုးကြယ္ေပးထားတတ္တဲ့ အႏုသယ တရားေတြေၾကာင့္ေလ။ တည့္တည့္ေျပာရရင္ ပုန္းေနတဲ့ တရားေပါ့။
ခုလည္း ၾကည့္ေလ။ ဝႆကာရ ပုဏၰားဟာ အရွင္မဟာကစၥည္းေထရ္ကုိ “တပည့္ေတာ္မွ အရွင္ဘုရားကုိ ေမ်ာက္လုိ႔ ခုိင္းႏိႈင္းမိတဲ့ အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဘုရား”လုိ႔ ေျပာလုိက္တာနဲ႔ ၿပီးသြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူေတာင္းပန္လား။ မေတာင္းပန္ဘူး။ လံုးဝ မေတာင္းပန္ဘူး။ ဘယ္ေတာင္းပန္မလဲ။ သူက နယ္နယ္ရရပုဂၢိဳလ္မွ မဟုတ္ဘဲ။ ဗိမၼိသာရလက္ထက္ကတည္းက ရွင္ဘုရင္ဆီမွာ အမႈေတာ္ ထမ္းလာခဲ့တာ အခု အဇာတသတ္လက္ထက္ထိေလ။ ၿပီးေတာ့ ဝဇၨီမင္းေတြ ၿပိဳကြဲသြားေအာင္ ဖန္တီးႏုိင္ခဲ့တာ သူပဲ မဟုတ္လား။ ခုိင္ခံ့လွပါတယ္။ ညီၫြတ္လွပါတယ္ ဆုိတဲ့ ဝဇၨီမင္းေတြရ႕ဲ တိုင္းျပည္ကုိ ေသြးတစ္ခ်က္မစြန္းဘဲ ခ႐ုေကာက္သလုိ ဖမ္ဆီးႏုိင္ခဲ့တာ သူ႔လုိပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးမွ မဟုတ္ရင္ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးက လုပ္ႏုိင္မွာလဲ။ ဒီလုိ ထက္ျမက္တဲ့ သူက ဘယ္သူ႔ဆီကုိမွ မေတာင္းပန္ႏုိင္ဘူးေလ။ ေတာင္းပန္တယ္ဆုိတာ ခပ္ညံ့ညံ့လူေတြရ႕ဲ အလုပ္ပဲ။
တစ္ခါက အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ဝဇၨီမင္းေတြ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေဝသာလီျပည္ကုိ မိမိဘုရင္ အဇာတသတ္က သိမ္းပုိက္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဝဇၨီေတြက သိမ္းပုိက္ဖုိ႔ အေတာ္ေလး ခက္ေနတဲ့ အေနအထားမွာ ရွိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဇာတသတ္က သူ႔ကုိ ဘုရားရွင္ဆီသြားၿပီး အဇာတသတ္မွ ေဝသာလီကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔ ၾကံစည္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ခိုင္းတယ္။ ေလွ်ာက္ခုိင္းၿပီးေတာ့ ဘုရားရွင္က မိန္႔ၾကားတဲ့ စကားေတြကုိ တစ္လံုးမက်န္ မွတ္သားခဲ့ဖုိ႔လည္း မွာလုိက္တယ္။ သူလည္း အမိန္႔အတုိင္း လုပ္တယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရားရွင္က သူ႔ကုိ ဘာမွ မမိန္႔ၾကားပါဘူး။ အရွင္အာနႏၵာကုိပဲ ဒီေမးခြန္း ေမးလုိက္တယ္။
ဝဇၨီေတြဟာ…
၁။ တစ္ေန႔တစ္ႀကိမ္ အစည္းအေဝးလုပ္ေနဆဲလား
၂။ မင္းကိစၥမွန္သမွ် ညီညီၫြတ္ၫြတ္ တုိင္ပင္ေနဆဲလား
၃။ မျပ႒ာန္းဖူးတဲ့ ဥပေဒကုိ ျပ႒ာန္းတာ၊ ျပ႒ာန္းၿပီးသား ဥပေဒကုိ ထုတ္ပယ္တာမ်ိဳးရွိလား၊
၄။ အသက္သိကၡာ ႀကီးသူတုိ႔ကုိ ေလးစားေနဆဲလား
၅။ အမ်ိဳးသမီးေတြကုိ အဓမၼသိမ္းပုိက္တာမ်ိဳး မလုပ္ဘူး မလား
၆။ ၿမိဳ႕တြင္း ၿမိဳ႕ျပင္နတ္ေတြကုိ ပူေဇာ္ေနဆဲလား
၇။ ပညာရွိတုိ႔ထံ နည္းနာနိႆယ ခံယူေနဆဲလား
လုိ႔ ေမးတယ္။ အာနႏၵာက အားလံုး ျပဳလုပ္ဆဲလုိက္နာဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္ထားတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္က
“ဒီလုိဆုိ ေဝသာလီကုိ ဘယ္သူမွ သိမ္းပုိက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး” လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူတယ္။ ဒီစကားကုိ တစ္လံုးမက်န္ေအာင္ သူကပဲ အဇာတသတ္ဘုရင္ကုိ ျပန္လည္သံေတာ္ဦးတင္ႏုိင္ခဲ့တယ္ေလ။
ေနာက္ တုိင္းျပည္က ႏွင္ထုတ္လုိက္သေယာင္နဲ႔ သူ႔ကုိပဲ ဘုရင္က အားကုိးတႀကီး သူလွ်ိဴလုပ္ခုိင္းခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ျမင္ရၿပီး အသံမၾကားရတဲ့ အရပ္မွာ “စားၿပီးၿပီလား”၊ “ဘာဟင္းနဲ႔လဲ” စတဲ့ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ စကားေတြနဲ႔ သူေသြးခြဲႏုိင္လုိ႔ ေဝသာလီျပည္က သူ႔တုိ႔ လက္ေအာက္ထဲ မဆုိင္းမတြ ေရာက္ခဲ့ရတာေလ။ သူေျပာသမွ် တင့္တယ္၊ သူေျပာသမွ် အမွန္၊ သူေျပာသမွ် အားလံုး လက္ခံရမယ့္ အေနအထားကုိ ပိုင္ဆုိင္ထားသူအဖုိ႔ အရွင္မဟာကစၥည္းေထရ္ ေတာင္ေပၚက ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ ဆင္းလာသလုိ ဆင္းလာတာကို “ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ ဆင္းလာတာနဲ႔ တူတယ္” လုိ႔ သူေျပာတာ အားလံုး လက္ခံ ေပးရမယ္ေလ။ ဘုရားက ၾကားၿပီး “အရွင္မဟာကစၥည္းေထရ္ကုိ မေတာင္းပန္ရင္ ေမ်ာက္ျဖစ္မယ္” ဆုိရင္လည္း ေမ်ာက္လုပ္လုိက္႐ံုေပါ့။ ဘယ္ေတာ ဘယ္ေတာင္မွာ ေမ်ာက္သြားျဖစ္ရမလဲ။ ေဝဠဳဝန္ေတာလား။ ဒါဆုိ ေမ်ာက္ျဖစ္တဲ့အခါ အဆင္ေျပေအာင္ အဲဒီေတာမွာ ေမ်ာက္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ အသီးအပင္ေတြ သြားစုိက္ထား႐ံုေပါ့။ ေတာင္းေတာ့ မပန္ႏုိင္ဘူး။ ေတာင္းပန္တယ္ဆုိရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ကဲ့ရဲ႕မယ္။ ဘာ မဟုတ္တဲ့ အရွင္မဟာကစၥည္းလည္း ပုိေျမာက္သြားမယ္။
ဝႆကာရ ပုဏၰားဟာ သူေသေတာ့ အဲဒီေတာမွာ ေမ်ာက္တကယ္ သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေမ်ာက္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ပုိင္း လူေတြက ဝႆကာရလုိ႔ ေခၚရင္ ထူးတတ္ၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ လုိ႔ေခၚရင္ မ်က္ႏွာကုိ လက္နဲ႔အုပ္ထားတတ္တယ္။ ေမ်ာက္ျဖစ္မယ္မွန္း သိလ်က္ မေတာင္းပန္ခ့ဲတဲ့ မာနဟာ တကယ့္ကုိ ေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ သင့္ဆီမွာ အဲလုိမာနမ်ိဳး ရွိေနရင္ ျမန္ျမန္ေလး ဖယ္ထားဗ်ိဳ႕။
ေဂ်ဂ်ဴဝုိင္
http://jqy.myanmarfriendsday.net မွျပန္လည္ေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
